social media buttons

COLUMN: meezing-hits en spierpijn

hallo daar! 

Hier alweer mijn tweede column. Misschien wel een herkenbaar onderwerp, namelijk het langzaam maar zeker steeds-brakker-wakker-worden-op-de-zondagmiddag. Hoewel de liefde voor dansjes doen meer dan groot is, zijn de na-pijntjes toch steeds erger aan het worden. Ook komt in deze column de beste toiletjuffrouw van mijn geliefde Utrechtse Tivoli er niet zonder schrammen vanaf.

Enjoy lovies!


***********


Het is dat ik nu officieel oud ben, dat er steeds vaker oude herinneringen bij me op komen draven. Dan zie ik mezelf op een willekeurige dinsdagavond in een studentenkoor-café op de bar losgaan met verschillende flessen alcoholische versnaperingen en een strijdlust in mijn ogen.

Dat is wat je krijgt als je niet op 1 muzieksoort tegelijk je dansjes kan doen. Diversiteit is het motto in mijn nachtleven. Sta ik de ene keer lijp te doen met laserstralen in een vieze nachtclub in Berlijn, de volgende week zie je me tanzen in mijn lederhose met drie pullen bier in mijn knokkeltjes.



Zo is dat ook gegaan in mijn jongere jaren. Ja lieve lezers, ook ik ben een jong ding geweest en botvierde mijn danslust graag op moeilijke dansstijlen waar een hoop geoliede heupscharnieren aan te pas kwamen. Tijden waarin mijn schouders een eigen leven hadden zodra ze ook maar een beetje blacklight spotten en mijn benen in lenige spaghetti veranderden.
Mijn heupjes bewogen zich fier op elke ranzige DJ of scheurende gitaar, zolang er maar enigszins melodie te bespeuren was.
Bubbelen in foute R&B clubs, en op de foute avonden van onze favoriete club trots zijn dat ik al en m’n vriendinnetje allemaal nog precies de lyrics van Tupac en ‘I want it that way’ kennen.

Tijden waarin ik nog alle Nope is Dope, Girls Love DJ’s en dat soort old skool hipster feesten afliep en meerdere malen per week meezing-hits in de cafe’s luidkeels opdreunde. Wie kent niet de hits van Hazes, Puff Daddy, maar ook Daddy Yankee’s Gasolina uit zijn hoofd.

Tijden waarin ik niet zoals tegenwoordig op de maandagochtend meneer A. Vogel nodig had om de spierpijn te doen laten verdwijnen na een weekend roofbouw te hebben gepleegd op mijn eigen lichaam.

Het komt voor mij altijd als een schok, als ik besef dat ik op zo’n stapavond omringd ben door volk wat voor 50% uit hyperactieve 17-jarigen bestaat. En dan ben ik nog de jongste uit mijn vriendengroep, kun je nagaan. Dat moment dringt meestal bij me binnen als ik me naar de toiletten begeef. Op het moment dat ik mijn glitters aan het herschikken ben komen en onze vaste toilet juf haar regels weer zit te schreeuwen; “Dames effe afknijpeeeeeeen! Andere dames effe doorlopeeeeen naar de vijfde spiegeeeel!’’ herken ik de nieuwelingen. 


Ze vallen altijd door de mand door samen te ginnegappen over de voor mij zo vertrouwde toilet juf die al sinds jaar en dag bij elk feestje op haar stoeltje voor de toiletingang zit. Met haar witte ontbijtbordje en vastgelijmde twee euro stukken. Kettingsnoepjes en lolly’s verkopend. Met haar tweehonderd kilo die ze tussen de twee leuningen van een goedkoop opklapstoeltje heeft weten te persen, elk weekend weer. Met haar twee zwarte vlechten en roze handschoenen aan. Strass-steentjes op haar rubberen laarzen, en eigenlijk is het afgezien van haar bulderende commandeerstem net een stilleven. Voor zich uitkijkend, zich afvragend hoe het toch elke week nog meer bergafwaarts kan gaan met de jeugd van tegenwoordig. Je ziet de weemoed in haar ogen. Maar van mij krijgt ze elke keer braaf haar muntjes, en bep ik wat met haar dochter, dus we zijn de beste maatjes. We knipogen eens naar elkaar als er weer eens een jonge spruit over haar nek gaat in de toiletten.
Het doet me denken aan mijn jongere tijden. Onbezorgd over morgen, onbezorgd over de consequenties van de moves op de dansvloer.

Maar voor nu, zo op deze zondag, trekken we meneer A. Vogel maar vast weer uit de kast. Daar kan dit oudje altijd van op aan. 

                                                             ***********

Tot slot nog een ode aan ons oude vertrouwde Tivoli en speciaal voor alle Utrechters: 




 XOXO, daphny

million dollar baby

ENG: Today we were lucky:the first rays of sunshine this year lightened up our day! ;) Amazing weather calls for showing off some goodies. So today I wore this amazing vest from H&M trend: cozy, warm and stylish! I get this instant diva-ish feeling when I am wearing this new love of mine. Underneath, a knitted jumper that I got at Monki. Some black denim and heels, and my look is on for today! Thanks a lot to Jojanneke Vonk, amazing photography!


NL: Vandaag hadden we veel geluk, wat een prachtig weer is het in Nederland! En zon doet mij al snel denken dat het lente is, dus hop! Weg met de jassen, aan met de vesten! Vandaag droeg ik mijn nieuwe H&M trend vest, en ik voel me meteen a-million-dollar baby. Een simpele trui van Monki, een simpele zwarte jeans en een goed stel hakken, meer had ik niet nodig om me meteen een diva te voelen met dit geweldige vest. Aangezien het ding me al wekenlang martelde in mijn slaap ‘koop mij, koop mij!’ ben ik gezwicht. Nu maar weer centjes gaan sparen!





What do you guys think ? Can’t wait for spring to happen, right?!!

Wat vinden jullie ervan en hebben jullie ook meteen zo’n lentegevoel bij die eerste zonnestraaltjes!?
  
Photography by: Jojanneke Vonk

Vest: H&M trend
Jumper: Monki
Heels: Primark
Jeans: H&M

XOXO, daphny

for my dutchies: een columnpje tussendoor!

Graag zou ik een nieuwe liefde van mij met jullie willen delen: schrijven. Al jaren schrijf ik regelmatig stukken als uitlaatklep voor mezelf, maar tijdens mijn voormalige stage bij Bellesqa.nl kreeg ik ook de mogelijkheid iets te doen met mijn schrijfliefde. Zodoende begon er wekelijks een column van mij te verschijnen. 

Ik vond het eigenlijk wel een leuk idee om deze ook op mijn eigen blog te plaatsen. Bij deze dus!
Deze column gaat over een artikel wat ik ooit in de LINDA las, een stuk waarvan ik helemaal ondersteboven was en waar mijn hersenen echt overuren over draaide. Ik ben benieuwd wat jullie vinden, ik zou het supertof vinden als jullie een reactie achterlaten!!
Het gaat over mijn twee hondjes: twee schapendoezen genaamd Dexter & Morgan (ja, inderdaad;) ) van een 10 maanden en 15 maanden oud.

Enjoy!

*

Honden-liefde

Ik ben verliefd op mijn twee schapendoedels, echtwaar. Zelfs als ik na een rondje boodschappen doen weer eens thuiskom en ze hun verzameling knuffels hebben ontleed tot een zandverstuiving van wit pluche. Maar mijn liefde kent  grenzen.

Je kent vast wel Paris Hilton en haar babyhondjes Tinkerbell en Prince Baby Bear.
We doen even net alsof Paris niet inmiddels hondje nr. 19 aan het verslijten is, omdat ze de andere puppies dumpte zodra ze te ‘groot’ (lees: volwassen) werden.
Haar liefde voor de kruumels gaat ver. Tink en Prince gaan samen met mama naar de schoonheidsspecialist, de mani- en pedicure en soms mogen ze zelfs wat mooie outfits van P lenen (lees: roze velouren joggingpakken). Ze zijn bij elk invloedrijk evenement aanwezig en trippelen regelmatig de red carpet af.  
Dan hun dagelijkse ritueel. Hun diner bestaat uit gekookte lamshartjes op een porseleinen bordje, met een stukje peterselie erop. Na het feestmaal worden de Gucci schoentjes aangetrokken en wordt de dogwalker  gebeld, die hen vervolgens een elegant klein rondje mee uit wandelen neemt. Gewoon, voor de fun.
Want vergeet niet: ook in hondenwereld is het: zien en gezien worden.

Terug naar mijn schapenbeesten. No way dat mijn hondjes zich ongekamd op straat laten zien. Daarom heb ik ook een spiegeltje op enkelhoogte in mijn hal hangen waar ze zich nog even kunnen fatsoeneren voordat hun wollige pootjes de koude stoeptegels buiten betreden. En dan gedragen ze zich voorbeeldig en wandelen netjes om alle plassen regenwater heen. Zullen ze nooit ruzie zoeken met grote honden en denken er niet aan ongepaste organen van hun soortgenoten te likken. Zullen zich nooit aandringen op andere hondjes of willekeurige mensenbenen.

Neehoor. Ik loog. Of nee, ik droomde. Mijn gluiperds zijn dol op modder. Liggen er het liefst languit in. Zijn dol als ze hun hormonen los kunnen laten op elke andere mede-hond. Mocht het nou een mannetje of een vrouwtje zijn, mijn puberkindjes draaien hun poot er niet voor om. Dan zitten we het ene moment gewoon rustig op de bank, en vallen de draken elkaar opeens uit het niets frontaal aan en dan vliegen de haren door de lucht. Ik zou er een winterdekbed mee kunnen vullen.

Die hondenhaaruitval is ook een paar andere hondeneigenaresses opgevallen. Ik las hierover een artikel in een vrouwenmagazine. Het was een reportage over een aantal vrouwen. Eén van hen, Lydia, heeft al jaren een hond. Een prachtige Leonberger, weliswaar. Dagenlang kamt ze haar joekel van een hond aan een stuk door, en toen kwam het.
Opeens moet ze het hebben bedacht. Op het moment dat ze zo bloedig en liefdevol aan het borstelen is, bedenkt ze van al dat haar wel eens een praaaachtig vest zou kunnen breien. En juist op dát denkproces wil ik, nee, móét ik wat verder ingaan.

Er komen wat willekeurige gedachtes bij me binnen. In wat voor melancholieke staat moet je geweest zijn om het kwartje in je hersenen te horen vallen bij het idee om al deze wol daadwerkelijk op te gaan slaan met de intentie er een vest van te gaan breien? Wanneer komt die bizarre gedachte van je hond op je lijf dragen in je gedachtestroom op? Wanneer precies gaat die knop om en nemen die prehistorische gevoelens de overhand? 




Oké, het is een parel van een hond. Misschien een ongepolijste parel, dat wel, en zijn haren zullen misschien ongelooflijk lekker zacht en warm zijn, maar nee! We zijn geen eskimo’s en daarmee uit.

Met open mond las ik dus het artikel in èèn zucht uit. Verbijstering sloeg me om de oren toen ik de bladzijde omsloeg en er nog veel meer vrouwen waren geïnterviewd die op precies datzelfde idee waren gekomen, en dus precies datzelfde, ongewone denkproces hadden doorstaan. Blijkbaar is er een fotograaf die deze uiting van liefde net zo vreemd vond als ik, door Europa gaan reizen om deze mensen samen met hun hond vast te leggen.

Ik vind de gedachte dat ik over drie jaar een eigen schapendoedel vest heb zeer onwaarschijnlijk klinken.
Mij zul je niet zien met Albert Heijn tassen vol hondenwol. Zaterdagochtend, op de lapjesmarkt, fanatiek struinend naar voeringen en knopen.

Alhoewel ik al een hele schapendoes-collectie jassen had kunnen maken, dat kan ik je wel vertellen.
Nee, want ik w
éét waar die wol ooit gezeten heeft, hoe die door de blubber heeft gerold, afgelikt werd door andere schavuiten, en in zijn jonge jaren zelfs door kleine zwarte beestjes werd geterroriseerd.

Doe mij maar een lekker nep, let wel, nep-angora vest. Die lekkere warme wol mogen m’n hondenkinderen lekker zelf houden. Míjn liefde kent grenzen.

*

Tot slot nog een foto van mijn eigen drakenkindjes: 



XOXO!
daphny


meoow!

ENG: As you may have noticed, I am fond of wearing vests. Especially knitted, thick ones, like the one I am wearing today. I love it, it loves me, it keeps me warm! Fun combined with a simple tee and leggings.

Let me know what you think! ;)

NL: Zoals jullie misschien wel gemerkt, ben ik een groot fan van vesten. Vooral dikke en gebreide versies, zoals die ik vandaag draag: heerlijk! Ik hou van hem, hij houdt van mij en houd me lekker warm! Leuk om te combineren met een simpel t-shirtje en leggings.


Laat me weten wat jullie vinden! ;)


New fave: the boyfriend outfit

Hey guys, long time no see!

ENG: I was busy with some school stuff, so there was hardly any time left for me to do the fun stuff: work on my blog!

But today I finally had some time to show you guys my new fave: the boyfriend outfit. Since the weather here can be really chilly, I wear sweaters all the time. When my mother-in-law got my boyfriend some jeans from when he was 14 or something, I took my chances and here they are: recovered in their glory! I love them, and now I refer to them not as the ‘mum jeans’ but as my version of the boyfriend jeans ;) When I found his badass nike sweater in his closet, I thought this would be the ideal combination of boyish, comfort and coolness! Styled off with my heels and some fun gold jewellery, this outfit made my day.

What do you guys think?! Let me know! ;)

NL: De laatste tijd ben ik helaas erg druk geweest met wat school-dingen, tentamens, dossiers, de hele rataplan. Maar nu eindelijk weer eens wat tijd gevonden om mijn nieuwe favoriet met jullie te delen: de boyfriend outfit.

Omdat ik het de laatste tijd best koud vind, heb ik echt alleen maar dikke sweaters aan. En omdat je ze ook zo gauw weer zat raakt, zocht ik mijn heil in de kast van mijn vriend;) altijd leuk om daar eens rond te snuffelen.
Toen mijn schoonmoeder laatst als toppunt een verzameling oude jeans van mijn vriend in zijn puberjaren meebracht, viel mijn oog op een vreselijk uitziend recht model: ja! Meteen aangetrokken en hij zat precies zoals ik me had voorgesteld: lekker fout! Ik noem hem dus ook niet de ‘mom jeans’ maar mijn eigen variant op de ‘boyfriend jeans’ ;) Toen ik daarbij ook nog eens deze heerlijk foute joggingtrui van hem vond, kon ik mijn lol niet op en besloot deze twee te herenigen: voila, de nineties look! Afgestyled met wat hakken en gouden sieraden vond ik het al met al een leuke combinatie die mijn dag helemaal goedmaakte.

Wat vinden jullie ?! Laat het me weten!